SZKLANA MENAŻERIA

„Szklana menażeria” to pierwsza sztuka Tennessee Williamsa, która przyniosła mu sukces. Tytułowa szklana menażeria, którą gromadzi Laura, uciekająca od rzeczywistości dziewczyna, to metafora kruchości życia jej niepełnej rodziny, zamkniętej w kręgu wspomnień i iluzji.

Williams wykorzystał w tym studium psychologicznym fragmenty własnej biografii. Sztuka Williamsa porusza sprawy uniwersalne i bliskie każdemu z nas:  rozczarowanie szarą codziennością, poszukiwanie miłości, brak akceptacji, potrzebę samorealizacji.

Amanda, matka rodziny, przebrzmiała piękność, opuszczona przez męża, żyje wspomnieniami o lepszych czasach i nie umie stawić czoła trudnej teraźniejszości. Próbuje narzucić swoim dzieciom (Tom – znudzony pracą w fabryce marzy o zostaniu poetą i Laura – nieśmiała i chorowita właścicielka szklanej menażerii)  ogólnie przyjęty schemat szczęścia. W tym rodzinnym dramacie przepełnionym emocjami, niedomówieniami, niezrozumieniem najważniejsza jednak jest wielka miłość. Bohaterowie są bardzo mocno z sobą związani, chociaż pozornie żyją w toksycznej rodzinie. Ich wzajemne relacje nie są tak jednoznaczne, jakby się wydawało na początku sztuki.

Tom (bohater sztuki) mówi: „Ta sztuka jest pamięcią. Będąc pamięcią, jest skąpo oświetlona, sentymentalna i nie jest realistyczna. W pamięci wszystko dzieje się muzycznie”.

Tennessee Williams: „Stajesz się tym, co kochasz. Oczywiście naszą tożsamość określają również rzeczy i ludzie, których nienawidzimy. Nasza tożsamość jest tak krucha jak to, co piszemy, jak tropy duszy”.

Spektakl trwa 115 min